Regulamin organizacyjny
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam ille sorites, quo nihil putatis esse vitiosius: quod bonum sit, id esse optabile, quod optabile, id expetendum, quod expetendum, id laudabile, deinde reliqui gradus. Atque in sensibus est sua cuiusque virtus, ut ne quid impediat quo minus suo sensus quisque munere fungatur in iis rebus celeriter expediteque percipiendis, quae subiectae sunt sensibus. Constituto autem illo, de quo ante diximus, quod honestum esset, id esse solum bonum, intellegi necesse est pluris id, quod honestum sit, aestimandum esse quam illa media, quae ex eo comparentur. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum.
Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus, sit aliud sumendum, aliud reiciendum, quicquid ita fit aut dicitur, omne officio continetur. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Age, inquies, ista parva sunt.
Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus.
Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.
Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Cur post Tarentum ad Archytam? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.